Beklenmedik yüksek ses ve gürültü hala sıkıntı verir. Bu tür uyaranlar bebeğin göz kırpmasına, gözlerini kısmasına, ağlamasına ve başka yöne dönmesine neden olur.
Anne kendisine dokunmadan önce oldukça belirgin bir gülümseme ya da sessizleşmeyle annenin sesine karşılık verir, ama bağırırken böyle davranmaz.
Kendisiyle konuşulduğunda ya da hoşnut olduğunda bazen yalnızken de büyük bir zevkle kendi kendine sesler çıkarır.
Rahatsız ya da sıkıntılı olduğunda ağlar.
Kulağa 15-30 cm uzaklıkta, 3-5 saniye aralıklarla 3-5 saniye boyunca görüş alanı dışında, bir zil hafifçe çalınırsa veya bardakta kaşık tıngırdatılırsa bebek sessizleşir.
Gözlerini veya başını sesin kaynağına doğru çevirebilir, kaşlarını çatıp gözlerini tümüyle açabilir.
Yemek hazırlıklarına ilişkin seslere genellikle emme hareketi yaparak veya dudaklarını yalayarak karşılık verir.
Yaklaşan birinin sesini, ayak seslerini, banyoda akmakta olan suyun sesini duyduğunda heyecanlanır, coşku belirtileri gösterir.
Bebekler kumru gibi ses çıkarmaya başlarlar.
Bu ilkel seslerin çevresel etkenlerden ve işitme algısından bağımsız olarak meydana geldiği görülür.
Bunlar genelde bebeğin rahat ve hoşnut olduğu zaman çıkardığı sesli harflerden oluşur.
Bu sesler öğrenilmemiştir ve geneldir. (Yavuzer, 1997, s.48-49,50)
Annesi meme vermek üzere düğmelerini çözerken veya biberonla yaklaşırken dudak hareketleri yaparak emeceğini anladığını gösterir.
İsmiyle çağrılınca başını çevirip kendisine seslenen kişiye bakar.
Aynadaki görüntüsünü tanır ve ona gülümser. (Cankırılı, 1990, s.55, 56)
Gözleriyle seslerin geldiği yeri arar. (Yörükoğlu, 1998, s.35,36)
Parlak bir nesneyi 180 derece izler.
El ve ayaklarına uzun uzun bakar.
Eline verilen nesnelerle oynar. (M.E.B. 1997, a.45,46)
Dikkatle çevresine bakınmak için başını amaçlı olarak çevirir.
Görüş alanı içine giren yetişkin hareketlerini izler.
15-25 cm. yakınlardaki küçük, hareketsiz nesnelere dikkatle bakar.
Sallanan top yüzüne yaklaştırılırsa bakışlarını topa yöneltir. (Yavuzer, 1998, s. 46)
Objeleri tanımaya çalışır.
Elinde tutabildiği objeleri yakından inceler.
Eline verilen oyuncağı tutar.
Biberonunu tanır. Gördüğünde istediğini belirten hareketler yapar.
Kendi ellerinin hareketini izler, parmaklarıyla oynar.
Değişik seslere değişik tepkiler verir. Gürültüde ağlar vb.
İnsan yüzüne ilgisi çok artmıştır. Yabancıları ayırt eder.
Yüzüne 15-30 cm uzakta sağa-sola hareket ettirilen bir nesneyi 180 derece izler.
Sesin kaynağını kafasını çevirerek bulmaya çalışır.
İlginç etki yaratan rastlantısal bir etkinliği yineler. Örneğin; kazara mama sandalyesine çarpıp ses çıkaran oyuncağını daha sonra ses çıkarması için isteyerek çarpar.
Hareket eden bir nesnenin az önce gözden kaybolduğu yere bakar.
Bazen uzaktaki oyuncağa, nesneye uzanır.
Aynadaki görüntüsüne ilgi gösterir, aynaya doğru yaklaşmak, dokunmak ister. (Cirhinlioğlu, 2001, s.87,88)
